Μεγαλώνοντας σε ένα σπιτικό όπου οι μόνες ξένες ταινίες που γινόντουσαν αποδεκτές από τον κυρίαρχο του τηλεκοντρόλ (a.k.a γεια σου μπαμπά) ήταν κατά κύριο λόγο βιντεοκασέτες με πρωταγωνιστή τον Βαν Νταμ, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι άργησα να έρθω σε επαφή με τη κινηματογραφική ποιότητα.

Αν μάλιστα εξαιρέσει κανείς την πρώτη ταινία Pokemon (που είναι πιο deep και από Akira Kurosawa κι ας μην το παραδέχεσαι), τότε η εμφάνιση μιας ταινίας με νόημα στο φτωχικό μου είχε τη συχνότητα του κομήτη του Χάρλεμ. Εκτός από δύο ταινίες. Δύο ταινίες που νοικιάζαμε τουλάχιστον μία φορά το μήνα, δύο ταινίες που μπορούσαν να πείσουν τον πατέρα μου να μείνει άυπνος για να τις δει, δύο ταινίες που αποτελούσαν για την οικογένεια μου θεσμό ιερότερο από αυτόν των Χριστουγέννων: Ο εχθρός προ των πυλών και Το πράσινο μίλι.

Εντάξει, καλός ο Εχθρός προ των πυλών δε λέω, όμως αν αφαιρέσεις τον Εντ Χάρις, τι μένει; Το Πράσινο Μίλι, όμως, μου χάρισε σε δύο ώρες περισσότερα μαθήματα απ’ ότι 12 χρόνια σχολείου, με έκανε να δακρύσω σαν έφηβη μετά τη διάλυση των ONE και κάθε φορά με άφηνε με κάποια υπαρξιακή απορία. Εκτός της τελευταίας φοράς. Έχοντας μείνει νηστικός για κάμποσες ώρες, ο εγκέφαλος μου δυσκολευόταν να αντιληφθεί το μέγεθος της ιδέας του Στίβεν Κινγκ. Το στομάχι μου είχε κάνει νόμιμη κατάληψη στο υπόλοιπο κορμί και πλέον είχε την εξουσία στα χέρια του. Μέχρι το σημείο της εκτέλεσης (spoiler alert) του Τζον Κόφι, που αντί για τη γνωστή ανατριχίλα, έκανε την εμφάνιση της μία κυνική απορία: “Τι θα διάλεγα για τελευταίο γεύμα πριν την εκτέλεση μου;”.

Μη έχοντας, λοιπόν, εύκολη απάντηση στο ερώτημα μου, αποφάσισα να κάνω ακριβώς ότι θα έκανε κάθε λάτρης της έρευνας: να βγω στο δρόμο και να ρωτήσω χιλιάδες άτομα μέχρι να καταλήξω σε κάποιο πόρισμα. Επειδή, όμως το θερμόμετρο έδειχνε 36 βαθμους και ντάξει, ξέρω γω, δεν θα πεθάνουμε κιόλας, το ταξίδι μου περιορίστηκε σε μία περιστροφή της καρέκλας μου κατά 90 μοίρες και ως άλλος τσοπάνος έθεσα την απορία μου φωναχτά σε όλο το τμήμα Marketing του efood.

Ομολογώ πως η πλειοψηφία με απογοήτευσε. Καμία πρωτοτυπία και παντελής έλλειψη φαντασίας. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να επιβραβεύσω τις απαντήσεις που ξεχώρισαν από τη μάζα με ένα άρθρο. Μέχρι τη στιγμή που βρήκα μια έρευνα, σύμφωνα με την οποία αυτοί που είχαν  παραδεχτεί την ενοχή τους και όσοι εγκληματίες είχαν πιο σαδιστικές τάσεις, επέλεγαν κάποιο πλουσιοπάροχο γεύμα, εν αντιθέσει με αυτούς που επέμειναν στην αθωότητα τους μέχρι τελευταίας στιγμής και διάλεξαν να μη γευματίσουν. Δυστυχώς, το άρθρο είχε ανακοινωθεί και έπρεπε να δημοσιευθεί για να μη κινήσω υποψίες. Κάποιος συναδέλφους μου, όμως, δε θα τους κοιτάξω ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο. Και αν, αν λέμε βρε παιδί μου, κάποια στιγμή γνωρίσετε κάποιον Λάζαρο ή κάποια Τέτη και μάθετε ότι δουλεύουν στο efood, καλό θα ήταν να φωνάξετε βοήθεια με όλο σας το είναι και να το βάλετε στα πόδια. Κι επειδή δε ξέρω πόσος χρόνος μου απομένει σε τούτο δω το γραφείο, ας σας παρουσιάσω το κύκνειο άσμα μου.

Κλαίρη, Social Media Queen

Όπως κάθε πραγματική βασίλισσα, έτσι και η Κλαίρη αποφάσισε μέχρι και τις τελευταίες της στιγμές να παραμείνει ολιγαρκής και κλασάτη. Ένα croque madame με γαλοπούλα ήταν η επιλογή της για το στερνό αντίο. Προνοητική, όπως πάντα άλλωστε, αποφάσισε να χρήσει ως εναλλακτική λύση τα αυγά με πατάτες, δείχνοντας τη πολυτέλεια μέσω της ταπεινότητας της. Απλή. Λιτή. Δωρική. Χομπίστρια. God save the Queen.

Λάζαρος, Graphic Designer

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλήξει ακόμα αν δίπλα μου βρίσκεται ένας μερακλής καλοφαγάς ή κάποιος εν δυνάμει serial killer, κατάφερε όμως να δώσει μια από τις πιο πλήρεις απαντήσεις. Κολοκυθάκια γεμιστά με αυγολέμονο και λαχανοντολμάδες με αυγολέμονο για αρχή διάλεξε ο αγαπητός συνάδελφος με κρύα πίτσα από το προηγούμενο βράδυ να ακολουθεί σε σειρά. Γιατί ο Λάζαρος παραγγέλνει όποτε θέλει. Γιατί ο Λάζαρος δεν είναι κρατούμενος, είναι μία ιδέα ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕ ΦΥΛΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΡΕ. Μονόλιτρη coca cola για σβήσιμο με συνοδεία τούρτα σοκολάτα made by Parliaros. Ένα all around menu για τον γραφίστα μας. Άξιος. (Σε παρακαλώ, μη με σκοτώσεις.)

Τέτη, Offline and Event Manager

Ακολουθώντας τα αιμοσταγή ένστικτα του Λάζαρου, η ήσυχη κατά τα φαινόμενα Τέτη, διάλεξε ένα πλουσιοπάροχο γεύμα πριν εγκαταλείψει για πάντα το μάταιο τούτο ντουνιά. Χωριάτικη με μπόλικη φέτα, χωριάτικο ζεστό ψωμί, λαχανοντολμάδες αυγολέμονο και τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο. Μετά από αυτό το πατροπαράδοτο φαγοπότι, φυσιολογικά η Τέτη θα σηκωθεί με ύφος Μπάρκουλη, θα βάλει φωτιά στο προαύλιο της φυλακής και θα ρίξει και ένα ζεϊμπέκικο μέσα στα ντέρτια της. ΡΙΧ’ ΤΟ ΡΕ ΤΕΤΗ.

Άννα Λουίζα, Art Official Intelligence

Εντάξει, δε θα αναλωθούμε και πολύ εδώ. Σούσι διάλεξε, προσπάθησε να σώσει την απάντηση της και να αλλάξει το επικριτικό μου ύφος με δικαιολογίες τύπου “Ναι, αλλά το καλύτερο σούσι στο κόσμο”, μέχρι και link με μαγαζί μου έστειλε. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αλλάζει το γεγονός πως αποφάσισε σαν τελευταία γεύση στο στόμα της να έχει σκουμπρί και φύκια. Εντάξει, έχω και εγώ φίλους που θα έλεγαν σούσι. Δεν με ενοχλούν. Αρκεί να μην προκαλούν. Προχωράμε.

Αθηνά, Project Manager και Δημήτρης, Digital Marketing Manager

Η αυθεντική απόγονος του Μαγκάιβερ, Αθηνά, επέλεξε μακαρόνια με κιμά και μπόλικο τυρί. Καμία πρωτοτυπία μέχρι εδώ, συμφωνούμε. Τη θέση στο άρθρο, όμως, τη κέρδισε μέσα από την αιτιολόγηση της απάντησης της. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ίδια, το συγκεκριμένο πιάτο υδατανθράκων θα της έδινε την απαραίτητη ενέργεια ( που μακαρόνια με κιμά τρώω μόνο σπίτι μου ξέρω γω, για να μπορώ να κοιμηθώ απευθείας) ώστε να αποδράσει. Στο παράτολμο αυτό σχέδιο, είναι συνετό να υποθέσουμε πως εμπλέκεται και ο Δημήτρης, ο οποίος ως αυθεντικό παιδί του λαού διάλεξε φασολάδα με μπύρα. Προσωπική μου άποψη είναι πως έχουν καταφέρει να σκάψουν ένα τούνελ που έχει ως αφετηρία της τουαλέτες της φυλακής. Δεν δικαιολογείται κάπως αλλιώς η επιλογή του Δημήτρη. Καλό σχέδιο. Μπορεί και όχι. Θα δείξει.

Αγγελική, Marketing Coordinator in Offline Marketing

Αρχικά, πρέπει να αναφέρουμε πως η Αγγελική είναι το κλασικό δείγμα συναδέλφου που στη δουλειά έρχεται με τάπερ που περιέχουν βραστά κολοκυθάκια, μανιτάρια, βρύα, λειχήνες, ακρίδες και λοιπά υγιεινά σνακ. Λύγισε, όμως, η γυναίκα. Πόσες φυτικές ίνες να αντέξει; Μακαρονάδα με κρέμα γάλακτος, μπέικον και λιωμένα τυριά για κυρίως και σοκολατένιες και σιροπιαστές μπουκίτσες για επιδόρπιο. Α, και μια σοδίτσα για το τέλος. Γιατί η Αγγελική ξέρει την αξία του καλού φαγητού, δε ξεχνάει όμως και τη σημασία ενός καλού ρεψίματος. Εύγε Αγγελική.

Παναγιώτης, Search Engine Marketing Manager

Ο σοφός και φιλόδοξος Παναγιώτης αποφάσισε να απέχει από το ρόλο του μελλοθάνατου. Αντ’ αυτού επέλεξε το ρόλο του δήμιου. Και κανένας δεν εξεπλάγην στο γραφείο. Και όντως θα το έκανε με μεγάλη του χαρά. Και ναι, ο Φόρεστ Γουιτάκερ στο Πείραμα, θα έμοιαζε λίγος μπροστά του. Και η ύπαρξη όλων μας είναι σχεδόν ανύπαρκτη μπροστά στη κακία του.

Το υπόλοιπο crew

Άξιες αναφοράς (#not) είναι φυσικά και οι Έλλη, Αντωνία, Λιάνα και Ιωάννα, όπου με απαντήσεις τύπου “Ότι φτιάξει η μαμά μου” ή “Δεν ξέρω / Δεν απαντώ” ή παρόμοια ευφάνταστα, κατάφεραν και έθεσαν υποψηφιότητα για νόμπελ προβλεψιμότητας. Συγχαρητήρια. Ντροπή και όνειδος να αποκαλείστε efooders. Που να παραγγέλνετε σουβλάκια και να σας έρχεται βραστό μπρόκολο.

Και αφού με απογοήτευσαν οι εκλεκτοί μου συνάδελφοι, απευθύνομαι σε εσένα αδελφέ εν Χριστώ. Ποιο θα ήταν το τελευταίο σου γεύμα; Choose wisely.