Έχεις φανταστεί ποτέ πως θα είχε μπορεί να είχε εξελιχθεί η ανθρώπινη ιστορία αν συνέβαινε ποτέ μια μικρή αλλαγή που εκείνα τα χρόνια θα έμοιαζε ανεπαίσθητη; Πώς θα ήταν ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών αν ο Νίκολας Κέιτζ είχε δεχτεί τον ρόλο του Άραγκορν; Για ποιον θα τραγούδαγε ο Ύπο αν ο διαιτητής δε μέτραγε το γκολ με χέρι του Μαραντόνα; ΤΙ ΘΑ ΤΡΩΓΑΜΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΑΝ Ο ΚΟΛΟΜΒΟΣ ΕΙΧΕ ΦΤΑΣΕΙ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ;

Το τελευταίο παράδειγμα αποτελεί τον ορισμό του "Αν μοιάζει χαζό, αλλά λειτουργεί, δεν είναι χαζό". Όπως ακριβώς τυχαία φτιάχτηκαν τα κορν φλέικς, έτσι και ο –χειρότερος στο προσανατολισμό έβερ- Κολόμβος, έφτασε σε μια νέα ήπειρο στη προσπάθεια του να φτάσει στις μακρινές Ινδίες. Εντάξει, ο καθένας μπορεί να το πάθει αν βάλει GPS για να φτάσει στο Πολύγωνο, αλλά δεν καρφώνουν όλοι από μία σημαία και κάνουν claim τα εδάφη. Παρ’ όλα αυτά, εκ του αποτελέσματος, αποδείχθηκε ένα σωτήριο βήμα στην  ιστορία της γαστρονομίας.

Η Αμερική είναι σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα οποιουδήποτε αγαπάει τα ταξίδια κι αυτό οφείλεται κυρίως στα δύο υπερατού των Αμερικανών: το θέαμα και το φαγητό. Το θέαμα, είτε αφορά το κινηματογράφο, είτε τη μουσική, είτε τα αθλήματα, βρήκε το δρόμο του, αποτέλεσε τη βαριά βιομηχανία, και έλαβε τη δόξα και την αμοιβή που του άξιζε. Το φαγητό, από την άλλη, έπεσε θύμα της απλότητας του και μέσω της συνήθειας, θεωρήθηκε κάτι δεδομένο και δεν στεφανώθηκε ποτέ με τις απαραίτητες δάφνες.

Μπροστά σε μια τέτοια ιστορική αδικία δε μπορέσαμε να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό. Οφείλουμε να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Έφτασε, επομένως, η ώρα να διοργανώσουμε μια σεμνή τελετή για να ευχαριστήσουμε όλους εκείνους τους αφανείς ήρωες που μας ανέθρεψαν, μας συντρόφευσαν ή αποτέλεσαν για εμάς ένα άπιαστο όνειρο μέσα από κάποια σειρά ή ταινία. Ιδού οι 5 λόγοι που ο ουρανίσκος μας θα ευγνωμονεί πάντοτε την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.

1) Hot dog

Όσοι έχουν δει τη ταινία “Sleepers”, μπορούν να συμφωνήσουν σε δύο πράγματα: πρώτον, ο Kevin Bacon είναι ο πιο ψαρωτικός villain στην ιστορία και, δεύτερον, τα hot dog πρέπει να μοιράζονται δωρεάν, αλλιώς bad things are gonna happen. Ο κρυφός MVP, το πιο υποτιμημένο στοιχείο της ιστορίας του street food κατάφερε να πείσει τον (δύσπιστο) Έλληνα και να αποτελέσει γρήγορα ένα στοιχείο της φαγητοκουλτούρα μας, μα ποτέ δεν κατάφερε να ξεχωρίσει. Οι πιθανοί συνδυασμοί τείνουν στο άπειρο, είναι ελαφρύ και φθηνό και εμείς αντί να το αναδείξουμε σε βασικό κομμάτι της ομάδας μας, το θάψαμε στον πάγκο.

2) Mac n’ Cheese

Βάλε μια σημαία της Αμερικής, τα άπαντα του Bruce Springsteen και το DVD από το πρώτο American Pie σε ένα μπλέντερ. Ψήσε το μίγμα. Κάπως έτσι φτιάχνεις το γνωστό mac n’ cheese. Πιο αμερικάνικο κι από τελικό Super Bowl, πιο comfort food κι από τοστάκι, το εν λόγω φαγητό είναι όλη η Αμερική σε μια μπουκιά. Από προσωπικής πείρας, είναι ίσως από τα ευκολότερα φαγητά σε εκτέλεση, ενώ η γεύση του αγγίζει την πιο αρρωστημένη φαγητοφαντασίωση.

3) Philly steak

Σε μια πολιτεία που έβγαλε έναν Ρόκι Μπαλμπόα και έναν Άλεν Άιβερσον, το cheesy steak κατάφερε -δίκαια και άξια- να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου με αναπάντεχη ευκολία. Ψιλοκομμένη μοσχαρίσια μπριζόλα, μισός τόνος λιωμένο τυρί, ψιλοκομμένες πιπεριές και κρεμμύδι μέσα σε αφράτο ψωμάκι. Αν αυτή η περιγραφή δεν σου αρκεί για να μετακομίσεις μόνιμα στην Αμερική, τότε δεν μπορείς να αυτοαποκαλείσαι κοιλιόδουλος. Τιμή και δόξα στην αγαπητή Bianca , τη πιο τρου κοπέλα που έβγαλε έναν Creed (της γνωστής οικογενείας βεβαίως βεβαίως) για πρώτο ραντεβού για βρώμικο, true steak sandwich. Εύγε!

4) Po’ boy

Σύμφωνα με ένα αμερικάνικο ρητό, ένα βενζινάδικο στη Νέα Ορλεάνη σερβίρει καλύτερο φαγητό από ένα εστιατόριο οπουδήποτε αλλού. Αν αυτό δεν αρκεί για να σε πείσω, θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο άρθρο για να τα καταφέρω, μα αρκεί απλά να περιγράψω ένα Po’ boy. Όπως ακριβώς και η πλειονότητα των παραδοσιακών, Αμερικάνικων φαγητών, έτσι και η δημιουργία του Po’ boy στηρίχθηκε σε δύο βασικά στοιχεία: το συνδυασμό από διάφορες κουλτούρες και την ανάγκη για comfort food. Για την ακρίβεια, το συγκεκριμένο σάντουιτς το σέρβιρε ένα εστιατόριο σε απεργούς των τραμ της Λουιζιάνα το 1929. Οι σερβιτόροι αναφέροταν στους απεργούς ως poor boys ( φτωχά παιδιά) και αργότερα το όνομα έμελλε να χαρακτηρίσει και το εν λόγω σάντουιτς. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα συστατικά, αλλά οι πιο γνωστές εκδοχές περιέχουν μαγιονέζα, μαρούλι, ντομάτα, πίκλες και τηγανητά θαλασσινά (oh yeah) ή ψητό μοσχάρι. Τι λες; Σε έπεισα;

5) Deep dish pizza

Πριν από μερικές δεκαετίες γεννήθηκε και έδρασε στο Σικάγο ένα από τα σατανικότερα μυαλά της σύγχρονης ιστορίας. Όχι, δεν ήταν serial killer ή κάτι παρόμοιο. Πλήρωνε τους φόρους του, πέρναγε γηραιές κυρίες στην απέναντι πλευρά του δρόμου και δεν πίεζε το σωληνάριο της οδοντόκρεμας από τη μέση. Είχε, όμως, ένα σχέδιο που ξεπερνάει και την πιο νοσηρή φαντασία: να βελτιώσει το μοναδικό στοιχείο του κόσμου που δεν επιδέχεται βελτίωσης: την πίτσα. Παρ’ όλα αυτά, ένας τέτοιος νους δε γνωρίζει από εμπόδια. Με ένα άκρως απλό και διαβολικό σχέδιο, έδωσε σάρκα και οστά στην ιδέα του: χαμπάριασε γρήγορα πως πουλάμε και το σπίτι μας για λίγο έξτρα τυρί και βασικά απλά είπε να φτιάξει μια πίτσα σε ένα βαθύ ταψί και να χρησιμοποιήσει τις απαραίτητες δόσεις τυριού και σάλτσας, ώστε να μας μετατρέψει σε παντοτινούς του γκρούπις. Και τα κατάφερε! Γιατί να το κρύψουμε; Η deep dish pizza αποτελεί ένα από τα παραδοσιακά πιάτα της πόλης των ανέμων και είναι το απαύγασμα της ανθρώπινης διανόησης. Τόσες χιλιάδες χρόνια εξέλιξη για να φτάσουμε εδώ. Well done!


P.S: Για προφανής λόγους, το burger απουσίασε από τη παραπάνω λίστα. Όχι ότι έχει λάβει τη δόξα που του αξίζει, αφού ακόμα και ένα burgerfest φαντάζει πολύ μικρό για να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, ο Έλληνας το καλωσόρισε και το έβαλε σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με το σουβλάκι και (ας είμαστε ειλικρινείς) αυτή είναι η ύψιστη δόξα που μπορεί να λάβει ένα street food στο φτωχικό μας.